W poszukiwaniu jesieni – Gorce. Magia lasów.

Październik okazał się wyjątkowo łaskawy jeśli chodzi o ilość słonecznych, ciepłych dni. Propozycję wyjazdu w Gorce przyjęłam chętnie, zwłaszcza, że nigdy wcześniej tam nie byłam. Jesień rozkręcała się na całego kolorując krajobraz najpiękniejszymi barwami. Cudownie było wziąć plecak i znów przenieść się w tak niedaleki, a jednocześnie zupełnie inny świat… 

Na szlak wyruszyliśmy z Jasionowa (ok. 10 km od Rabki-Zdroju). Niewymagająca trasa praktycznie w całości prowadzi przez las i zajmuje ok. 50 min. na odcinku 2,2 km.

Tajemniczość związana z szumem liści, gdzieś w oddali czającymi się zwierzętami  łączyła się tu z fascynacją związaną ze zmianami pór roku. Ziemię pokrywały tysiące złotych, czerwonych i zielonych liści, które tworzyły mozaikę niczym piękny dywan. W takich okolicznościach przyrody czas mijał bardzo szybko.

Gdy ujrzałam rozjaśniającą się przestrzeń pomiędzy koronami drzew, wiedziałam, że zwiastuje to koniec naszej wędrówki, a my odpoczniemy w Schronisku PTTK na Maciejowej, znajdującym się na polanie Przysłop. Zjawiskowy budynek schroniska otwarty został jesienią 1977 r. (pierwotny termin planowany był na lato 1976 r.).

Z polany roztaczał się wspaniały widok na Gorce, Tatry oraz fragment Beskidu Żywieckiego z górującą Babią Górą.

Sielankowy obraz drewnianego domu na zielonym wzgórzu przypomniał mi o ulubionej książce z dzieciństwa opowiadającej o losach rudowłosej Ani Shirley. To był jeden z najpiękniejszych obrazów jakie widziałam. Maciejowa – miejsce tak bardzo dostępne, a jednocześnie tak inne od tego, w którym mieszkam.

Mieliśmy wielką ochotę na wychwalany sernik z bitą śmietaną i sosem jagodowym, ale niedzielny tłum sprawił, że musieliśmy obejść się smakiem. Ilość turystów wcale mnie nie zdziwiła. Gdybyśmy mieszkali nieco bliżej, na pewno byśmy przychodzili tu częściej.

Przede mną jeszcze wiele górskich pasm do zobaczenia, ale teraz mogę powiedzieć, że Gorce to moja idylla. Zauroczona tym miejscem już wyobrażałam sobie kolejną wizytę. Podobnie jak mój towarzysz umiłował sobie Niemcową, tak ja pokochałam zieloną łąkę z tą piękną bacówką.

Leniwie oderwałam wzrok od odległych tatrzańskich szczytów, gdyż w planach na ten dzień było jeszcze jedno miejsce. Z Maciejowej postanowiliśmy wybrać się na Stare Wierchy. To niecałe 1,5 godziny drogi wzdłuż granicy Gorczańskiego Parku Narodowego, idąc czerwonym szlakiem. W drodze czekała na nas kolejna porcja leśnych widoków wciąż nas  zachwycających.

Na wysokości 968 m n.p.m znajduje się Schronisko PTTK Stare Wierchy. Spod schroniska roztacza się widok na panoramę Tatr oraz Beskidu Wyspowego.

W schronisku zamówiliśmy deser gorczański (tj. szarlotkę ze śmietaną oraz sosem borówkowym), drożdżówkę oraz pierogi ruskie.

Czas upływał nieubłaganie i zanim zdążyliśmy nacieszyć się w pełni spokojem, słońce zaczęło chylić się ku zachodowi.

Dawno nie czułam się aż tak wypoczęta i szczęśliwa. Pomimo, że w ogólnie nie chciało mi się jechać do domu, to wiedziałam, że niebawem wrócimy na Maciejową… Odpocząć, zebrać myśli, naładować baterie. Wiem też, że następnym razem wybierzemy jakiś dzień w środku tygodnia, by ominąć największe tłumy. Bez względu na czas i  na ilość turystów, Maciejowa jest wyjątkowa i zachęcam Was wszystkich do odwiedzenia tego miejsca.

Reklama