W krainie śniegu – Hala Miziowa w Beskidzie Żywieckim

Nasz jednodniowy wypad w Beskid Żywiecki w jednej chwili stanął na włosku… W dzień przed wyjazdem dopadł mnie okrutny katar i totalnie złe samopoczucie. Naładowana wyobrażeniami o pięknej, mroźnej i przede wszystkim śnieżnej zimie w górach, nałykałam się przeróżnych ziołowych mikstur, połączonych z inhalacjami i dużą ilością cytryny. Pomogło na tyle, by z samego rana wyjechać do Korbielowa, niestety ze znacznie zmodyfikowanym planem. Czy warto było jechać? Czy zima w górach wygląda naprawdę tak zjawiskowo? Kiedyś mój towarzysz obiecał mi, że odkryję zimowe oblicze Beskidów, które już na zawsze będzie w mojej głowie…

Już sama droga do Korbielowa była przepiękna. My jechaliśmy z Tarnowa przez Kraków oraz Suchą Beskidzką. Gdzieniegdzie „wyrastały” wzniesienia pokryte warstwą białego puchu. Dookoła nie brakowało drzew po same wierzchołki otulonych śniegiem.

Samochód zostawaliśmy na parkingu w Korbelowie-Kamiennej. Otuliło nas mroźne, górskie powietrze. Wybraliśmy zielony szlak pieszy, prowadzący z Kamiennej, przez Czarny Groń na Halę Miziową, by tam ogrzać się w schronisku.  To niecałe 5 km drogi, z sumą podejść 636 m. W zimie trasa może jednak przysporzyć nieco trudów. Schronisko na Hali Miziowej położone jest na stokach Pilska w Beskidzie Żywieckim. 

Od samego początku czuć było klimat górskiej, prawdziwej zimy. Wiedziałam, że moje marzenie właśnie się spełnia. Drzewa ubrane w śnieżno-lodowe szaty, biały puch, lekko skrzypiący pod butami i mroźny delikatny śnieg smagający nasze twarze, sprawił, że poczułam się jak baśni o dalekich, śnieżnych krainach. Dla mnie to wejście w baśniowy świat było nowością, ponieważ jeszcze nigdy nie byłam świadkiem takiego zimowego przedstawienia.

Rozglądając się na wszystkie strony widać było wszechogarniającą biel. Nawet niebo przybrało szaro-białych barw. Dosłownie chłonęłam każdy kolejny odcinek trasy. Mój towarzysz tyle opowiadał o górskich zimach, ale te opowieści nie oddały tego co ujrzałam.

Nie ukrywam, że szlak dał mi się we znaki dość mocno – w pewnym momencie miałam już całkiem dość, stawiając kolejne kroki w śniegu po łydki. Ale wtedy pomyślałam sobie, że nie po to tu przyjechałam by tylko narzekać – przecież za każdym razem, gdy jestem w górach sama sobie udowadniam, że dam radę. Przecież tam na górze będzie czas na odpoczynek i radość, i widoki, które rekompensują wszystko.

Pobielona Hala Miziowa przywitała nas dość monochromatycznym obrazem… W zasadzie oprócz śniegu nic nie było widać. Śniegu, w którym brnęliśmy po kolana, lekko odbijając od szlaku,wraz z kilkoma innymi piechurami. Nieco wyżej w oddali wyłonił się sporej wielkości budynek schroniska, wokół którego gromadzili się narciarze, snowboardziści i skiturowcy.

Ochoczo poderwałam się w stronę schroniska – miło było ogrzać się trochę i odpocząć. Pozbierać myśli i nacieszyć się tym, że jestem w górach w sezonie zimowym. Wciąż czułam się jak bohaterka pięknej niekończącej się baśni. Tak, zdecydowanie byłam w raju, z którego powróciłam naładowana energią i przepełniona szczęściem.

Zachwycił mnie zimowy krajobraz Beskidów. Do tej pory byłam przyzwyczajona do zielonych wzgórz niczym z powieści o losach Ani Shirley. Udało mi się też zobaczyć prawdziwie złotą jesień. Tą wyjątkową zimę, którą nieraz widziałam oczami wyobraźni, w końcu też poznałam. I pokochałam – chcę więc więcej brodzenia w śniegu oraz ubrań i włosów, na których zamarza śnieg. 

• 

Cudownie spędzony czas na górze powoli dobiegał końca. W drodze powrotnej jeszcze raz zachwyciliśmy się magiczną zimą w górach. W głowach – jak zwykle, już zrodził się kolejny plan następnej podróży… Kto wie, może w podobne tereny?

Reklama