Moja miłość do gór trwa już trochę czasu. Wszystko zaczęło się od momentu, gdy mój towarzysz pokazał mi przepiękne tereny Beskidu Sądeckiego, prowadząc mnie czarnym szlakiem do Bacówki PTTK nad Wierchomlą. Rozkochałam się w zielonych beskidzkiech pejzażach, tak łagodnych, spokojnych, a jednocześnie magicznych. Dlatego gdy tylko usłyszałam od mojego towarzysza propozycję powrotu na Wierchomlę, nie zastanawiałam się ani chwili.
Beskid Sądecki już trochę poznałam. Mój towarzysz zadbał o to, bym zwiedziła przynajmniej te miejsca, które zagościły na dobre w jego sercu. Tym razem zaproponował mi spontaniczną wycieczkę, turystykę w najczystszej postaci czyli jazdę pociągiem (bez podjeżdżania samochodem pod szlak). Nie mówiąc gdzie dokładnie pójdziemy, wysiedliśmy na stacji PKP w Rytrze. Ja wiedziałam, że będą to góry, on, że wolę dłuższe trasy, na których nie jest zbyt stromo. Czytaj dalej
Znów powracamy z gór przepięknego Beskidu Sądeckiego. Tym razem wprost z Hali Łabowskiej. Mój towarzysz już dawno zaraził mnie swoją pasją i miłością do piękna gór. Nie jestem i pewnie nigdy nie zostanę ekspertem od górskich wojaży, ale w takich wycieczkach chyba nawet nie o to chodzi, a o to, by umieć doceniać i cieszyć się pięknem, którym obdarzyła nas natura. Kiedyś nie rozumiałam tego, że idąc w góry można się czuć, jakby wracało się do domu. Teraz wiem, że dom jest wszędzie tam, gdzie przynależy nasze serce i w przypadku tego ukochanego Beskidu tak właśnie jest.
Mojego towarzysza ciągnęło i ciągnie w góry, i to się już nigdy nie zmieni. To jest miłość absolutna, która wnika głęboko, i nie pozwala się oderwać. To uczucie, które odwzajemnia się wspaniałymi widokami, o których się nie zapomina. Beskid Sądecki jest umiłowanym miejscem mego towarzysza, właściwie moim również, bo to jest chyba zaraźliwe, pozytywnie, rzecz jasna. Czytaj dalej
Już jakiś czas temu mój towarzysz zaraził mnie swoją miłością do Beskidu Sądeckiego. Jest tam magicznie, pięknie, ale przede wszystkim spokojnie, bez tłumów na szlakach. Mój towarzysz doskonale wiedział, że ekscytują mnie wschody słońca. Postanowił więc pokazać mi wschód widziany z Eliaszówki. Nasz jednodniowy wypad w góry miał być obfity w spacerowanie, duchowe rozmyślanie, odpoczynek w typowej górskiej chatce, miodowe przysmaki z Kamiannej oraz krynickie słodkości. Byłam przeszczęśliwa i podekscytowana faktem podróży. Czytaj dalej
Mam takie miejsce w Beskidach, do którego od zawsze lubię wracać. Kiedyś traktowałem to miejsce jako swoistą oazę, bezpieczną przystań, w której nikt nikogo nie ocenia, a ludzie szczerze i prawdziwie są dla siebie mili, gotowi do pomocy.
Do niedawna moja towarzyszka znała to miejsce jedynie z listów, które jej tam pisałem. Po cichu wierzyłem, że uda mi się przekonać ją do tej mojej oazy – tak pięknej i czystej w swej prostocie. Czytaj dalej
Jestem osobą, która kocha góry. Tak, z czystym sumieniem i pełną świadomością mogę to o sobie powiedzieć. Każde wyjście w góry jest dla mnie ogromnym przeżyciem, doznaniem nie do opisania. Gdy idę w góry, nie myślę o problemach, nie zajmuję się codziennością. Jestem tylko ja i one – piękne, nieprzewidywalne, wzniosłe, nieskalane cywilizacją… Dla kontrastu moja narzeczona nie specjalnie chciała rozumieć mój zachwyt, moją radość wynikającą ze zmęczenia, z próby pokonywania własnych słabości. Kiedyś obiecała, że spróbuje przynajmniej mnie zrozumieć, a może nawet współdzielić ze mną moją pasję. Czytaj dalej
