„Jego wyjątkowość” – Morskie Oko

Morskiego Oka przedstawiać nikomu nie trzeba. Jedno z nielicznych takich miejsc w Tatrach. Dostępne bez większego wysiłku, a przynajmniej dla większości piechurów -turystów, z naciskiem na to słowo, bo od jakiegoś czasu słyszymy iście dramatyczne historie z niemal w całości wyasfaltowanego szlaku… Nie zagłębiając się i nie oceniając, bo nie do nas ten osąd należy, pragniemy przypomnieć, że trasa liczy  niecałe 9 km, a suma przewyższeń, to zaledwie 526 m – jak na taki długi odcinek trasy. Można dojść prawie w całości wyasfaltowaną trasą lub czerwonym szlakiem.

Poranne „czary-mary”, czyli o tym jak Beskid Sądecki budzi się do życia.

Znów powracamy z gór przepięknego Beskidu Sądeckiego. Tym razem wprost z Hali Łabowskiej. Mój towarzysz już dawno zaraził mnie swoją pasją i miłością do piękna gór. Nie jestem i pewnie nigdy nie zostanę ekspertem od górskich wojaży, ale w takich wycieczkach chyba nawet nie o to chodzi, a o to, by umieć doceniać i cieszyć się pięknem, którym obdarzyła nas natura. Kiedyś nie rozumiałam tego, że idąc w góry można się czuć, jakby wracało się do domu. Teraz wiem, że dom jest wszędzie tam, gdzie przynależy nasze serce i w przypadku tego ukochanego Beskidu tak właśnie jest.

W drodze na Przehybę…

Mojego towarzysza ciągnęło i ciągnie w góry, i to się już nigdy nie zmieni. To jest miłość absolutna, która wnika głęboko, i nie pozwala się oderwać. To uczucie, które odwzajemnia się wspaniałymi widokami, o których się nie zapomina. Beskid Sądecki jest umiłowanym miejscem mego towarzysza, właściwie moim również, bo to jest chyba zaraźliwe, pozytywnie, rzecz jasna. 

Kartka z pamiętnika zakochanej w tatrzańskich klimatach…

Poranek, 8 czerwca 2016 r.
Od samego początku wiedziałam, że ze Szczyrku będziemy jechać przez Słowację. Po raz kolejny mój towarzysz obiecał mi dużą dawkę piękna, które skrywa górska natura. Czułam jak wzbiera we mnie ciekawość dotycząca trasy. Docelowo mieliśmy znaleźć się w Wysokich Tatrach, tak bym mogła zobaczyć piękno tamtejszych jezior.

Podróż beskidzkiego romantyka i rozleniwionej, która gór nie rozumiała….

Jestem osobą, która kocha góry. Tak, z czystym sumieniem i pełną świadomością mogę to o sobie powiedzieć. Każde wyjście w góry jest dla mnie ogromnym przeżyciem, doznaniem nie do opisania. Gdy idę w góry, nie myślę o problemach, nie zajmuję się codziennością. Jestem tylko ja i one – piękne, nieprzewidywalne, wzniosłe, nieskalane cywilizacją… Dla kontrastu moja narzeczona nie specjalnie chciała rozumieć mój zachwyt, moją radość wynikającą ze zmęczenia, z próby pokonywania własnych słabości. Kiedyś obiecała, że spróbuje przynajmniej mnie zrozumieć, a może nawet współdzielić ze mną moją pasję.